Boş bir konferans odası, orada olmayanlar için aydınlatılmış ve soğutulmuş, sessiz bir başarısızlığı temsil eder. Bu, bina otomasyonunun içinde bir hayalet gibidir, sistemin önlemeye çalıştığı küçük ama sürekli bir enerji kaybıdır. Bir occupancy sensörünün vaadi basittir: bir oda gerçekten boş olduğunda binaya bildirilerek bu hayaletleri uzaklaştırmak. Ancak, bu basit vaatten güvenilir, çalışan bir sisteme ulaşmak, kritik ve çoğu zaman geri dönüşü olmayan teknik kararlar içeren bir manzara boyunca bir yolculuktur.
Başarılı bir entegrasyon, sadece bir anahtar düğmeden daha fazlasıdır. Bu, bir zekâ kaynağı haline gelir, bina için yeni bir anlam sağlar. Ancak, mevcut duvarlar ve eski sistemlerle uğraşılan bir retrofit'te, projenin başarısı, sensörle çok az ilgisi olan ve sinyalinin nasıl seyahat edeceğiyle ilgili temel bir seçime bağlıdır.
İletişimin İki Yolu
Projenin başında iki felsefe vardır. Birincisi pragmatik, neredeyse brutalist bir sadelik. Burada, sensör otomatik bir anahtar gibi çalışır, iç rölesi bir kişi tespit ettiğinde fiziksel bir devreyi kapatır. Bu sinyal, basit bir elektriksel impuls olup, en yakın bina yönetim sistemi kontrolcüsündeki dijital girişe giden özel bir tel üzerinden gider. Bu yönteme kuru temas denir ve güzelliği evrensel uyumluluğu ve netliği ile ilgilidir. Sinyal ikilidir. Oda ya doludur ya da değildir. Güvenilirliğin tüm diğer endişelerden daha önemli olduğu büyük çoğunluk retrofit uygulamalarında, bu profesyonelin tercihidir. Dayanıklı, sorun giderilmesi kolay ve herhangi bir kontrol teknisyeni tarafından anlaşılabilir bir çözümdür.
İkinci yol daha cazip. Sensörü, BACnet veya Modbus gibi dijital bir dil konuşan bir ağdaki akıllı bir cihaz, bir düğüm olarak hayal eder. Basit bir impuls yerine, veri paketleri gönderir. Bu yaklaşım, belki de doluluk sayımları veya entegre sıcaklık okumaları gibi daha zengin bilgiler vaat eder. Ancak, karmaşıklık dünyasını da beraberinde getirir. Mevcut ağ altyapısının var olduğunu varsayar, IP adresi yönetimi talep eder ve sensörün verilerini keşfetmek ve yorumlamak için çok daha gelişmiş mantıklar yazan bir programcı gerektirir.
Burada birçok iddialı entegrasyon başarısız olur. Bağlantı genellikle saha ile programcının masası arasında kopar. Bir programcı, sensörün durumu basit bir “İkili Giriş” olarak rapor edeceğini varsayan mantık yazabilir; bu, açık veya kapalı olan dijital bir bayraktır. Ancak, sahadaki kurulumcu, sensörü daha ayrıntılı durumlar rapor etmek için “Çok Durumlu Değer” kullanacak şekilde yapılandırmış olabilir; örneğin, boş, beklemede ve dolu gibi. BMS programı, var olmayan bir veri noktası isteyince, entegrasyon başarısız olur. Sonuç olarak, yazılım araçlarıyla donanmış bir programcı, ağı taramak, doğru veri nesnesini bulmak ve mantığı yeniden yazmak zorunda kalır; tüm bunlar, proje zaman çizelgesinin hızla ilerlediği sırada gerçekleşir.
Fiziksel Bağlantıdan Akıllı İşleme
Hadi, retrofitter’ın standart sensörü olan kuru temas sensörüne geri dönelim. Kurulumu, fiziksel gerçekliğin bir hikayesidir. Bir çift iletkenli kablo, genellikle tamamlanmış bir tavanın zorlu plenumundan, sensörün konumundan en yakın BMS kontrolcüsüne çekilmelidir. Burada, iki tel dijital giriş terminaline bağlanır. Polarite önemli değildir. Bir tel girişe, diğer tel ise karşılık gelen topraklama bağlantısına gider.
Bağlantı kurulduktan sonra, bir programcı sistem yazılımında noktayı görebilir. Sensör bir kişi tespit ettiğinde, rölesi kapanır ve giriş durumu sıfırdan bire döner. Bu tek bitlik bilgi, sonrasında gerçekleşecek her şeyin tetikleyicisidir.
Belki İlginizi Çeker
Elbette, bir sensör güç olmadan sinyal gönderemez; bu, tamamlanmış bir binada önemli maliyet ve işçilik anlamına gelen bir detaydır. Yakındaki 120V aydınlatma devresinden beslenmesi genellikle uygundur, ancak lisanslı bir elektrikçi gerektirir ve bu da ek maliyet ve koordinasyon anlamına gelir. Alternatif olarak, genellikle BMS kontrolcüsünü besleyen aynı trafodan alınan düşük voltajlı 24V güç kullanılabilir. Kontrol teknisyeni için kurmak daha güvenlidir, ancak bu, her sensöre ikinci bir kablo çekmeyi gerektirir; bu, deneyimli kurulumcuların bile sabrını zorlayan yoğun bir iştir.
Sensör bağlandığında ve güç aldığında, programcı bu basit durum değişikliğini bina kontrolüne çevirir. Grafiksel veya metin tabanlı mantık kullanarak kuralları oluştururlar. Ofis sensörü açıksa, yerel hava perdesi dolu konuma komuta edilir. Sensör kapalıysa, perde kapanır. Ancak yaygın bir hata, sensöre mutlak yetki vermektir. Bu, HVAC sisteminin, sadece bir sensör arızalandığı için çalışma saatleri içinde kapanmasına neden olabilir.
Gerçek zeka hiyerarşidedir. Mantık önce binanın ana programını gözden geçirmelidir. Planlı çalışma saatleri boyunca, tek bir sensör rapor etse de, HVAC sistemi çalışmaya devam etmelidir. Ancak, gece ve hafta sonları gibi kullanılmayan saatlerde, sensör sinyali, programı geçici olarak devre dışı bırakma gücüne sahiptir; böylece bir mesai sonrası çalışan için alanı canlandırır ve sonra tekrar uykuya bırakır. Zamanlayıcılar da kritiktir. Bir oda boşaldıktan sonra 15 dakikalık gecikme, sistemin, sunum sırasında hareketsiz oturan bir kişi nedeniyle kapanmasını engeller; bu, kullanıcı güvenini sarsan yaygın bir hayal kırıklığıdır.
Geçmiş Sistemlerin Hayaletleriyle Navigasyon
Birçok eski binada, BACnet gibi açık bir sistem bulamazsınız. Bunun yerine, modern dilleri konuşmayan, kapatılmış ekosistemlere sahip özel sistemlerin dijital hayaletleriyle karşılaşırsınız. Burada, ağlı sensör hayali hızla ölür, ancak proje bu şekilde olmak zorunda değildir.
Hareketle Etkinleşen Enerji Tasarrufu Çözümleri mi Arıyorsunuz?
Eksiksiz PIR hareket sensörleri, hareketle etkinleştirilen enerji tasarrufu ürünleri, hareket sensörü anahtarları ve Doluluk / Boşluk ticari çözümleri için bizimle iletişime geçin.
En pratik çözüm, girişlerin temel ilkesine geri dönmektir. Ne kadar eski veya özel olursa olsun, neredeyse her BMS, temel bir anahtar kapanışını kabul edecek bir yol sunar. Basit bir kuru temas sensörünü kullanılabilir bir dijital girişe bağlayarak, protokol sorununu tamamen aşarsınız. Granüler verileri kaybedersiniz, ancak çalışır durumda bir entegrasyon kazanırsınız. Bu, özellikler yerine pragmatizmin zaferidir.
Bir Kurulumun Ahireti: Görünmeyen Sorunlarını Giderme
Hatta mükemmel şekilde devreye alınmış bir sistem bile garip davranışlar geliştirebilir. En yaygın olanı, BMS'in bir odayı herkes çıktıktan uzun süre sonra dolu olarak rapor ettiği “hayalet” sinyalidir; bu, projenin amaçladığı enerji tasarrufunu ortadan kaldırır. Deneyimli bir teknisyen, bu hayaletin nadiren doğaüstü olduğunu bilir.
Tanılama süreci, kontrolcüde değil, sensörde başlar. En sık görülen neden, aşırı uzun zaman gecikmesidir. Yanlışlıkla iki saate ayarlanmış bir düğme, odayı iki saat boyunca dolu gösterecektir. Bir sonraki adım, sensörün “ne gördüğünü” incelemektir. Bir pasif kızılötesi sensör, HVAC dağıtıcısına mı yönlendirilmiş, conditioned havanın nazik hareketini bir kişi olarak mı yanlış yorumluyor? Ultrasonik bir sensör, küçük ve sert yüzeyli bir odada yankılar mı oluşturuyor ve bunları hareket olarak mı okuyor?
Rayzeek Hareket Sensörü Portföylerinden İlham Alın.
İstediğinizi bulamadınız mı? Endişelenmeyin. Sorunlarınızı çözmek için her zaman alternatif yollar vardır. Belki portföylerimizden biri yardımcı olabilir.
Bu çevresel kontroller başarısız olursa, neden elektriksel olabilir. Çok uzun kablo koşullarında, bitişik yüksek voltajlı kablolardan gelen elektriksel gürültü, sensör kablosuna küçük bir “hayalet” voltajı indükleyebilir. Hassas bir dijital girişe, bu zayıf sinyal “açık” durum gibi görünebilir. Test basittir: kabloyu kontrolcüde ayırın. Yazılımda nokta kapanıyorsa, sorun indüklenmiş voltajdır; bu, gölgelikli kablo veya gürültüyü boşaltmak için küçük bir direnç gerektirebilir.
Başka bir yaygın arıza ise, hızla açılıp kapanan “tıklayan” röledir. Bu neredeyse her zaman çok düşük ayarlanmış bir zaman gecikmesinden kaynaklanır; örneğin, yoğun bir koridorda izleyen bir sensörde 10 saniyelik bir gecikme. Hızlı sinyaller, BMS’i işe yaramaz verilerle doldurur ve erken aşınmaya neden olur. Çözüm, yazılımda değil, fiziksel cihazdadır. Bir sensör BMS’e bağlanmadan önce, iç gecikmesi makul bir değere, genellikle 15 veya 20 dakikaya ayarlanmalıdır. Bu basit öngörü, sensörün sadece kalıcı değişiklikler hakkında anlamlı sinyaller göndermesini sağlar ve başlangıçtan beri amaçlanan temiz, uygulanabilir veriyi sağlar.