Wat is lichtverstrooiing

Je vermogen om in het donker te zien wordt beperkt door het feit dat het netvlies, dat zich aan de achterkant van je oogbol bevindt, uit meer dan 100 miljoen lichtgevoelige cellen bestaat. Als er dus geen licht is, hebben deze cellen niets om te detecteren, wat resulteert in ons onvermogen om in het donker te zien.

Enkele voorbeelden van lichtverstrooiing die we in ons dagelijks leven tegenkomen, zijn het verschijnsel dat de lucht blauw lijkt. Dit komt doordat de deeltjes in de atmosfeer de blauwe kleur het meest verstrooien van de zeven componenten die in zonlicht aanwezig zijn.

Lichtverstrooiing treedt op wanneer lichtstralen van richting veranderen nadat ze obstakels zoals stof, gasmoleculen of waterdamp tegenkomen. Dit fenomeen leidt tot verschillende opmerkelijke gebeurtenissen, waaronder het Tyndall-effect en het verschijnen van rode tinten tijdens zonsopgang en zonsondergang.

Het bestaat typisch uit twee categorieën verstrooiing, namelijk elastische lichtverstrooiing en inelastische lichtverstrooiing. Elastische lichtverstrooiing omvat Rayleigh-verstrooiing en Mie-verstrooiing, terwijl inelastische verstrooiing Raman-verstrooiing, inelastische röntgen-verstrooiing, Compton-verstrooiing en Brillouin-verstrooiing omvat.

Zoals aangetoond in het laserexperiment zijn wolkendruppels en ijskristallen effectief in het verstrooien van licht. Het is echter belangrijk op te merken dat wolkendruppels en ijskristallen aanzienlijk groter zijn dan luchtmoleculen, waardoor alle kleuren evenveel verstrooid worden.

Rood licht wordt het minst verstrooid, terwijl blauw licht het meest wordt verstrooid.

De afwezigheid van lichtverstrooiing resulteert in een blauwe hemel. Op dezelfde manier zouden zonder lichtverstrooiing de gevarenlichten niet zichtbaar zijn in de rode kleur. Bovendien zou de afwezigheid van lichtverstrooiing de vorming van regenbogen voorkomen.

De iris regelt de hoeveelheid licht die het oog binnenkomt door de pupil te vernauwen. Dit helpt het netvlies te beschermen tegen overmatige prikkeling en voorkomt het verstrooien van lichtstralen, wat wazig zicht kan veroorzaken.

Er worden twee methoden gebruikt om lichtverstrooiing in een oplossing te detecteren. Bij de eerste techniek, bekend als nefelometrie, wordt de lichtintensiteit gemeten onder een hoek weg van het invallende licht dat door het monster valt om de lichtverstrooiende soorten in de oplossing te meten. De tweede methode, die turbidimetrie wordt genoemd, wordt gebruikt om de lichtverstrooiende...